Tydzień II.

Równowagi w roztworach wodnych

Po liczeniu stężeń roztworów przyszedł czas na równowagi w roztworach wodnych. Zanim jednak doszliśmy do zadań, dokonaliśmy szybkiej rekapitulacji wiedzy na temat rodzajów i budowy wiązań chemicznych (m.in. w postaci karaoke w rytm piosenki zespołu ABBA) oraz teorii dysocjacji elektrolitycznej (stosując starą dobrą tablicę i kredę 🙂 ). Uczniowie poznali stopień dysocjacji, który wyrażany jest stosunkiem ilości cząsteczek, które uległy dysocjacji elektrolitycznej do ilości cząsteczek wprowadzonych do roztworu (wyrażany jest zarówno w procentach, jak i w postaci wartości bezwzględnej) i stałą dysocjacji, czyli stosunek iloczynu stężeń jonów obecnych po dysocjacji do stężenia cząsteczek dysocjacji nie ulegających. No i, w końcu, pH. Wszyscy przecież wiedzą, że pH roztworu obliczamy poprzez ujemny logarytm ze stężenia jonów wodorowych. Ale co to jest ten logarytm… to jest, niestety, wyzwanie na miarę liceum lub nawet większe…Podczas zajęć praktycznych uczestnicy wykonali miareczkowanie acydymetryczne zasady sodowej kwasem solnym, otrzymywali osad węglanu wapnia w reakcji podwójnej wymiany, a także po raz kolejny udowodnili wyższość wywaru z kapusty nad herbatą podczas badania zmian pH roztworów.Wyniki kolokwium z zadań obliczeniowych były obiecujące…